Vandaag uitgebracht na het winnen van prijzen op filmfestivals over de hele wereld, toont The Frozen Road een ongelooflijke expeditie van een maand door het afgelegen en bevroren Yukon-gebied van Canada naar de Arctische Zee. Dit was slechts een maand binnen een 3-jarige fietstocht die Ben Page in 2014 begon. Je kunt de film bekijken en een geweldige verzameling foto’s bekijken. Ook kun je een Q&A lezen met de filmmaker.
The Frozen Road vertelt het verhaal van de laatste maand van een fietstocht door Amerika. In het grote plan maakte dit deel uit van een veel langere fietstocht van drie jaar die Ben tussen 2014 en 2017 rond de wereld maakte. Hij legde bijna 55.000 km af, trappend en duwend over vijf continenten. Ben stond voor het laatste deel van zijn enorme reis, die begon op het puntje van Zuid-Amerika. Hij stond op de rand van zijn kaarten en wilde zien wat daarachter lag. Hij fietste van het afgelegen Yukon Territory in Canada, door de Noordelijke IJszee en vervolgens terug naar Canada. Hij kon zien wat het betekende om alleen te reizen in een enorme leegte. Bekijk de volledige film hieronder en scroll naar beneden voor meer foto’s en een QA met de filmmaker
Dit was een onbekende plek voor mij als jongen uit Engeland. Op een kaart van mijn ervaringen lag het ergens buiten de randen.
Allereerst, waarom heb je besloten om van Tuktoyaktuk je eindbestemming in Noord-Amerika te maken?
Het was Tuktoyaktuk in het NWT of Prudhoe Bay in Alaska dat voor mij het einde van Amerika zou worden. Prudhoe Bay ligt een graad of zo verder ten noorden van Tuk, dus aanvankelijk was ik van plan daarheen te gaan, terwijl ik door Noord-Canada reed. en dus besloot ik de rivier te verlaten en door Canada omhoog te gaan. Het bleek dat het noorden van Canada wonderbaarlijk divers was met bergketens, toendra’s en bossen en eindigde met het rijden over de enorme uitgestrektheid van de bevroren Noordelijke IJszee. Het was mijn jongensdroom om door zo’n wild gebied te kunnen rijden, maar het was iets dat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Wat heb je gedaan? ?
Mijn reis eindigde op de top van Canada. Na een paar dagen hersteld te zijn van bevriezing en wat gewicht toe te voegen tijdens mijn verblijf op Vancouver Island, begon ik door Azië te rijden, beginnend in Peking en eindigend in Istanbul. Daarna reed ik van Kaapstad en Caïro naar Athene naar mijn thuis in het noorden van Engeland.
De film legt de angst en bijna hulpeloosheid vast die je voelde op de derde dag dat je je fiets duwde. Wat de film niet vastlegde, was hoe je die gevoelens overwon. Wat hield je op de been?
Ik weet niet helemaal zeker wat me op de been hield, het was zeker een enge plek om te zijn, een situatie die ik nog nooit eerder had meegemaakt, maar ik had geen andere optie dan mijn eten te blijven pushen en rantsoeneren. Ik had geschat dat het me tussen de 3 of 4 dagen zou kosten om van de rivier af te komen, en, afgezien van verdere incidenten met de koude/wilde dieren enz., was het een simpele vergelijking om de ene stap voor de andere te zetten tijden. Het was duidelijk dat de fysieke en mentale spanningen van die periode behoorlijk zwaar waren
Wat vond je van het effect van de camera op je ervaring? Was het in staat om de eenzaamheid te verlichten?
Ik zou graag zeggen dat het zo was, dat is zeker het cliché idee dat de camera een metgezel werd, maar helaas was het niet waar in mijn geval, er was geen relatie tussen Tom Hanks en Wilson! Vaak merkte ik dat ik het filmaspect van de rit misgunde, omdat het een belemmering was om verdere vooruitgang te boeken, vooral terwijl ik vast zat op de Peel-rivier. Maar ik denk dat het ook een zinvolle afleiding was, mijn geest werd uit de moeilijke huidige omstandigheden gehaald en ontsnapte met gedachten over verschillende shots en composities en hoe ik het verhaal dat ik doormaakte het beste kon vertellen. Het was een paradox van gedachten. De helft van mijn brein wilde dat ik uit het gevaar zou komen, terwijl het filmmakersgedeelte van mij dacht dat dit een cruciaal moment was om vast te leggen.
Mijn banden volgden de eeuwenoude voetsporen van goudzoekers die, net als ik, op de rand van hun kaart hadden gestaan en wilden zien wat daarachter lag.
Ik hou van de postmoderne benadering waarbij je laat zien hoe de camera wordt ingesteld, aan en uitgezet. Het is als een documentaire in de documentaire. Is dat jouw idee?
Het was belangrijk dat ik de camera herkende. Dit is geen documentaire gemaakt door mensen op afstand. In plaats daarvan is het slechts één man die zijn statief opzet en foto’s maakt terwijl hij heen en weer rijdt. Zelf gefilmde reizen zijn, naar mijn mening, altijd veel boeiender (ik denk aan de briljante Road from Karakol van Kyle Dempster die als een enorme inspiratie voor mij diende). Het was een compliment voor mijn inspanningen om de film filmisch te maken en om mensen te laten aannemen dat sommige foto’s door anderen zijn gemaakt.
The Frozen Road is een behoorlijk persoonlijk verhaal en ik denk dat ik mezelf er emotioneel bloot door laat, dus het idee dat de camera de lens is waardoor anderen een plaatsvervangende ervaring zullen hebben, was iets waar ik mee wilde spelen. Een lens kan maar zoveel van een verhaal vastleggen. Dus besloot ik de camera te laten zien en aan te zetten. Dit verwijst naar de onvermijdelijke subjectiviteit van het filmen en de voortdurende reis tussen de vastgelegde momenten.
Welke uitrusting heb je gebruikt om The Frozen Road te nemen ?
Welke veiligheidsmaatregelen heb je kunnen treffen voor dit deel van de reis?
Ik heb alles gelezen over veiligheid bij koud weer dat internet te bieden heeft! Deze hadden een gemengd effect, waardoor ik me ofwel erg zelfverzekerd voelde in wat ik aan het doen was, ofwel me fixeerde op de verschillende graden van bevriezing en grimmige koude eindes waarin ik zou kunnen eindigen! Ik had een paar maanden in een winkel voor buitenuitrusting gewerkt voordat ik vertrok, dus ik was erin geslaagd mezelf uit te rusten met uitrusting voor koud weer en ik nam ook een SPOT-tracker mee.
Favoriete stukken winteruitrusting?
Dit waren waarschijnlijk mijn tweedehands militaire laarzen, die ik voor een paar dollar op eBay kocht. Ze leken de goedkoopste manier om mijn voeten warm te houden bij temperaturen van -40C.
Heb je nog interessante winter bikepacking must-know tips die je wilt delen?
Dit komt waarschijnlijk omdat ik geen expert ben op dit gebied. Ik deed gewoon wat ik kon met wat ik had. Maar slaap natuurlijk met de deuren van je tent open om condensatie te verminderen. En breid je woordenschat zeker uit met veel bloemrijke krachttermen, want deze zijn essentieel wanneer je handen beginnen te ontdooien nadat je ze hebt ingevroren terwijl je video opneemt bij -40!
De laatste scène van de film weerspiegelt geen opgetogenheid, geen zichtbare opluchting, geen vreugde, geen voldoening. Sterker nog, je lijkt op het punt van tranen te staan. Was dat hoe je je voelde in de badkamer? Wat was het dat je probeerde vast te leggen?
De laatste scène was erg belangrijk om in de film op te nemen, omdat het de grimmige en eerlijke realiteit laat zien van hoe het eigenlijk voelde om te eindigen. Er zijn veel avonturenfilms die ik heb gezien, en ze proberen allemaal een gevoel van reislust en succes op te roepen. Voor mij was de finishlijn in Amerika een anticlimax en eigenlijk best deprimerend. Ik had zo mijn best gedaan en was bereid een risico te nemen voor een emotie die nooit opkwam. Dat had ik echt helemaal niet verwacht. In plaats van me te koesteren in de glorie van de finish, vroeg ik me af of het het waard was. Er was heel weinig echt veranderd, behalve dat ik een paar dagen niet aan mijn pedalen zou draaien. Ik heb geprobeerd om van de film als geheel een lichte mijmering te maken over de aard van eenzaamheid en eenzaamheid en de mate waarin je ze kunt ervaren. Hoewel het een beetje negatief aanvoelde, Ik besloot het einde hetzelfde te houden. De laatste scène was misschien wel de meest eenzame, omdat ik dit moment met niemand anders kon delen. Alle vragen van de onderneming van de reis werden eigenlijk onbeantwoord gelaten.
Zijn er toekomstige reizen of films?
Absoluut, ik heb mijn wereldreis eind vorig jaar beëindigd en ben nu fulltime bezig met avonturenfilms maken, dus er staan nog veel meer reizen in de pijplijn. De hele reis is door mij gefilmd, dus ik ben van plan om later in het jaar een langspeelstuk te monteren.
Heeft u iemand die u wilt laten bijschrijven?
Ik had deze rit echt niet kunnen doen zonder de genereuze steun van Fatback Bikes, die me zo vriendelijk heeft voorzien van een Corvus fatbike. Deze fiets was degene die ik gebruikte om door het noordpoolgebied van Canada te rijden, en verder naar Azië, Afrika en Europa. Hoewel het zeldzaam is om met een koolstofvezelfiets op afgelegen of moeilijke plaatsen te rijden, presteerde de fiets feilloos en maakte zelfs geen geluid. Dankzij Fatback werd ik ook aangereden door een vrachtwagen en moest ik een nieuwe fiets hebben.
